زهرا شایانفر،کارشناس ارشد روانشناسی خانواده/ به گزارش سیاست فردا پارکینسون یک اختلال عصبی پیشرونده است ،که عمدتاً بر حرکت و تعادل بیمار تاثیر می‌گذارد و می‌تواند به مشکلات روانشناختی متعددی نیز منجر شود. این مشکلات، شامل افسردگی، اضطراب، بدبینی، اختلالات خواب و تغییرات شناختی هستند.
یکی از مهمترین چالشهایی که در این بیماری وجود دارد، پذیرش این بیماری از سمت بیمار و اطرافیان بیمار است.

قطعاً فردی که تا چندی پیش فعالیت‌های شخصی و روزمره خود را بدون کمک گرفتن  از دیگران انجام می‌داده اما، اکنون در راه رفتن، حفظ تعادل، رانندگی، حمل اشیا و بسیاری از کارها دچار ضعف شدید شده است؛ سطح بالایی از ناکامی را تجربه می‌کند. مقایسه امروز با دیروزشان و کم شدن مدام توانایی‌های حرکتی قطعاً یأس و ناامیدی را برای بیمار به همراه دارد.همچنین تغییرات شیمیایی مغز و پایین آمدن سطح دوپامین هم مزید بر علت است که این بیماران افسردگی را تجربه کنند. دراین میان، آشنا نبودن شرایط، ترس از آینده و اینکه آیا در روزهای پیش رو وضعیت او به چه شکل خواهد بود سطح اضطراب این بیماران را افزایش می‌دهد.وباعث ایجاد خلق پایین یا بدخلقی درمبتلاین پارکینسون میشود.

حتی پرخوابی و خواب آلودگی در طول روز یا بی‌خوابی که این بیماران را درگیر می‌کند، می‌تواند کیفیت زندگی آنها را تحت تاثیر قرار داده و عاملی بر افزایش تنش‌های عصبی بیمار شود.
در بسیاری از زمان‌ها بیماران مبتلا به پارکینسون از قدرت تصمیم گیری مناسب برخوردار نیستند، تصمیمات عجولانه می‌گیرند یا از تصمیماتی که گرفته‌اند دچار پشیمانی می‌شوند. قطعا  این‌ موارد  به سطح شناخت آنها برمی‌گردد. بسیاری از این بیماران دچار مشکلات حافظه تمرکز و تفکر می‌شود. حافظه فعال این بیماران ممکن است دچار خطا و مشکل شود. و در انجام کارها تمرکز کافی و لازم را ندارند.

انزوا و تنهایی در بیمارانی که دچار پارکینسون هستند فروانی دارد.از آنجا که با پیشرفت بیماری از برخی فعالیت‌های اجتماعی دور می‌شوند، غلب دچار احساس انزوا و تنهایی می‌کنند.
بیماری پارکینسون علاوه بر بیمار خانواده او را نیز درگیر می‌کند، بنابراین کل سیستم خانواده با بیماری پارکینسون و عوارض آن دست به گریبان خواهند بود. لذا توجه به روحیات فرد بیمار و گرم نگه داشتن محیط خانوادهٔ وی همچنین استفاده از یک روتین و برنامه منظم تغذیه، ورزش و کاردرمانی می‌تواند تا حد زیادی شیب تند بیماری را کاهش دهد و روحیه او را افزایش دهد.

انجام بازی‌های دقت، توجه و تمرکز مطالعه کردن و بیان مفاهیم جملات، صحبت کردن ،داستان گویی، همچنین داشتن ساعات همنشینی با دوستان و فضاهای شاد، می‌تواند به این بیماران کمک شایانی کند. قطعاً این بیماری سیر تخریبی خود را دارد، اما تحت نظر پزشک ، استفاده مستمر ، مناسب و به موقع از داروها و توصیه پزشکان بسیار کمک کننده خواهد بود.
ودرآخر مراجعه به روانشناس ومشاور برای دریافت کمک های روانشناختی جایگاه ویژه ای دارد.